Wędrując przez Poznań i przemierzając jego historyczne zakamarki, trafiliśmy na pewną legendę, a w zasadzie historię, która przez wieki stała się legendą. Opowiada ona o pięknej księżniczce i księciu, których miłość za sprawą nieprzychylnego losu wygasła, co doprowadziło do zbrodni.

Krwawa legenda o zamordowanej księżniczce z Poznania

Z dawien dawna, w czasach mrocznego średniowiecza miejsce miały zaślubiny. Suto zastawione stoły, beczki miodu i setki zwierząt opiekanych na wolnym ogniu czekały już na młodożeńców i ich gości. To Przemysł I i młodziutka Ludgarda mieli w tym dniu stanąć na ślubnym kobiercu, co też po niedługim czasie stało się faktem.

W trakcie ceremonii zaślubin zgodnie z tradycją odbył się także turniej rycerski, gdzie w szranki stanęli najlepsi rycerze, zaznajomieni ze sztuką bitewną jak nikt inny w królestwie. Kopie trzaskały, iskry ze zwartych mieczy sypały się na piach i w wielu przypadkach kości pękały niczym suche gałązki. Wielu znakomitych jeźdźców zostało pokonanych i gdy na placu pozostało już tylko dwoje przeciwników, rozpoczęło się decydujące starcie. Naprzeciwko siebie stanęli Przemysł I i rycerz w czarnej zbroi, którego nikt jeszcze nie zdołał rozpoznać.

Rycerz na koniu w zbroi

Przeciwnicy stanęli naprzeciwko siebie z kopiami gotowymi do starcia. Po chwili jak na komendę dźgnęli konie ostrogami i ruszyli na spotkanie przeznaczenia, aż spod kopyt koni sypnął się żwir.

Rozpędzone konie i siedzący na nich jeźdźcy starli się w huku wyginanego żelaza. Po chwili uderzony prosto w napierśnik Przemysł został wyrwany z siodła i z impetem runął na ziemię. Zwycięzcą okazał się rycerz zakuty w czarną zbroję, noszący imię Dobiesław.

Młodzieniec z rąk Ludgardy odebrał specjalnie na tę okazję wykonany przez najlepszych złotników, wieniec laurowy oraz ufundowany przez Przemysła i pięknie zdobiony miecz. Odbierając nagrodę, rycerz złożył przysięgę, że zawsze będzie bronił czci pięknej Ludgardy. Po tym oficjalnym wydarzeniu zaślubiny i huczna zabawa dobiegły końca.

Lata mijały. Przemysł coraz mocniej pragnął potomka. Jednak wiele prób spełzło na niczym, aż po wielu miesiącach ludzie zaczęli szeptać.

– Jak nic ród zaginie. – Ludzie szeptali po kątach. – Na pewno winna temu Ludgarda. – Plotki zaczęły obiegać księstwo. Sączyły się także do uszu Przemysła, który powoli zaczął tracić cierpliwość.

Swoje dołożyła także matka Przemysła, która niczym jadowita żmija szeptała za plecami.

Przemyśle, komu to wszystko zostawisz, jak potomka nie będzie? – Podszeptywała synowi przy byle okazji. – Musisz się jej pozbyć. Jej łono jest jak ten kwiat jabłoni, który przemarzł. Jest piękny, ale owocu nie wyda.

Miłość zanikała powoli i nadszedł czas kiedy Przemysł nie mógł już patrzeć na młodą żonę. W końcu nadeszła noc, gdy powiedział.

Żono, ja muszę mieć dziedzica. Proszę Cię, daj mi rozwód. Mój ród nie może zaginąć. – Jednak Ludgarda pozostawała nieugięta, rozwodu dać nie chciała i nie chciała także udać się do klasztoru. Mrok spowił  serce Przemysła, a księżna rzekła.

Modląca się dziewczyna

Mężu kochany, wszystko powinno zostać tak, jak jest. Wszak ślubowaliśmy sobie wierność i bycie ze sobą, aż do grobowej deski. – Te ostatnie słowa podsunęły pewną myśl Przemysłowi. Długo nie trzeba było czekać, gdy do łaźni, gdzie kąpieli zażywała Ludgarda, wpadło kilka sług Przemysła i udusiło księżną.

Niedługo po tym zdarzeniu odbył się uroczysty pogrzeb. Wielu szlachciców stawiło się na tej uroczystości, by pożegnać tragicznie zmarłą Ludgardę, wśród nich stanął także Dobiesław, który lata temu podczas zaślubin przysiągł uroczyście bronić czci pięknej księżniczki. Jego mętny wzrok nie wróżył nic dobrego.

Słyszał plotki rozchodzące się po królestwie, że księżnę zamordowano, a on ślubował jej bronić i zawiódł. Jedyne co mógł teraz zrobić, to zaplanować zemstę. Okazja do krwawego rewanżu nadarzyła się w noc Środy Popielcowej, kiedy to Przemysł razem ze swoją kompanią balowali na zamku w Rogoźnie, świętując ponowny ożenek. Beczki wytaczano z piwnic zamkowych w zastraszającym tempie, gdyż kompania piła bez umiaru.

Zaiste nikt nie byłby w stanie wytrzymać takiej ilości alkoholu i chwilę po północy, wszyscy żołnierze leżeli zalani w trupa. Wtedy to Dobiesław przystąpił do działania. Otworzył bramy zamku, przez które do komnat zamkowych wdarli się czekający pod murami Brandenburczycy i rozpoczęli krwawą rzeźnię.

Dobiesław natomiast udał się do komnat Przemysła, który przebudziwszy się, spojrzał na swojego kata i rzekł.

– Dobiesław? Co Ty …? – Nie zdążył jednak dokończyć zdania. Miecz wygrany w pamiętnym turnieju przebił Przemysłowi trzewia. Z rozprutego brzucha wylała się na posadzkę, śmierdząca alkoholem zawartość żołądka. Chwilę po tym targane konwulsjami ciało Przemysła zesztywniało. Chwilę potem słudzy Przemysła dopadli napastnika i nakłuli go halabardami, ciało jego upadło na zwłoki i tak oto obaj wojownicy legli martwi tej samej nocy.

Przez wiele lat duch Ludgardy i czarnego rycerza pojawiały się w okolicach zamku w Poznaniu. Nawiedzenia ustały w momencie zburzenia warowni, lecz po jej odbudowie coraz więcej ludzi spotyka, błąkające się w okolicy dziwne zjawy. Może Wam uda się na jakąś trafić, nam niestety żadna z nich się nie ukazała.

Jako ciekawostkę dodam, że  Przemysł doczekał się w końcu dziedzica. Udało mu się to z drugą małżonką Elżbietą. Jego syn Przemysł II urodził się jako pogrobowiec, czyli  narodziny nastąpiły po śmierci ojca i odziedziczył po nim całe księstwo poznańskie. Wiele lat później Przemysł II w latach 1295-96 objął tron Polski.

O Poznaniu pisaliśmy już na Naszych Szlakach;